อุปมาพรหมจรรย์กับแก่นไม้ สะเก็ดพรหมจรรย์ เปลือกพรหมจรรย์ กระพี้พรหมจรรย์ แก่นพรหมจรรย์ สรุปพรหมจรรย์ พระพุทธรูปยุคคันธาระ พระพุทธรูปยุคอู่ทอง ยุคคุปตะและหลังคุปตะ พระพุทธรูปยุคปาละเสละ พระพุทธรูปยุคทราวดี ยุคลานนาและเชียงแสน ยุคมถุราอมราวดี พระพุทธรูปยุคลังกา พระพุทธรูปยุคลบบุรี พระพุทธรูปยุคสุโขทัย พระพุทธรูปยุคศรีวิชัย ยุคอินเดียโบราณ ทำบุญตักบาตร รักษาศีล ฟังเทศน์ฟังธรรม ทุกวัน แก่นพรหมจรรย์            ดูกรภิกษุทั้งหลาย กุลบุตรบางคนในโลกนี้ มีศรัทธา  ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตด้วยคิดว่า เราเป็นผู้อันชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์โทมนัส  อุปายาส ท่วมทับแล้วถูกความทุกข ท่วมทับแล้ว                  มีความทุกข์เป็นเบื้องหน้า ไฉนหนอความกระทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้  จะพึงปรากฏ.            เขาบวชอย่างนั้นแล้วยังลาภสักการะและความสรรเสริญให้เกิดขึ้น. เขาไม่มีความยินดี มีความดำริยังไม่เต็ม เปี่ยมด้วยลาภสักการะและความสรรเสริญนั้น  เขาไม่ยกตน ไม่ข่มผู้อื่นเพราะลาภสักการะและความสรรเสริญอันนั้น เขาย่อมไม่มัวเมา ไม่ถึงความประมาทเพราะลาภสักการะและความสรรเสริญนั้น เมื่อเป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว ย่อมยัง ความถึงพร้อมแห่งศีลให้สำเร็จเขามความยินดีด้วยความถึงพร้อมแห่งศีลนั้นแต่  มีความดำริยังไม่เต็มเปี่ยมเขาไม่ ยกตนไม่ข่มผู้อื่น เพราะความถึงพร้อมแห่งศีลอันนั้น.  เขาย่อมไม่มัวเมา ไม่ถึงความประมาทเพราะความถึงพร้อม แห่งศีลนั้น เมื่อเป็นผู้ไม่ประมาทแล้วย่อมยังความถึงพร้อมแห่งสมาธิให้สำเร็จ  เขามีความยินดีด้วยความถึงพร้อม แห่งสมาธินั้น แต่มีความดำริยังไม่เต็มเปี่ยม. เขาไม่ยกตน  ไม่ข่มผู้อื่น  เพราะความถึงพร้อมแห่งสมาธิอันนั้น             เขาย่อมไม่มัวเมาไม่ถึงความประมาทเพราะความถึงพร้อมแห่งสมาธินั้น  เมื่อเป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว   ย่อมยังญาณทัสสนะให้สำเร็จ. เขามีความยินดีด้วยญาณทัสสนะนั้น แต่มีความดำริยังไม่เต็มเปี่ยม.เขาไม่ยกตน ไม่ข่มผู้อื่น เพราะญาณทัสสนะนั้น.เขาย่อมไม่มัวเมาไม่ถึงความประมาทเพราะญาณทัสสนะนั้นเมื่อเป็นผู้ไม่ประมาท แล้วย่อมยังสมยวิโมกขให้สำเร็จ.ดูกรภิกษุทั้งหลายข้อที่ภิกษุนั้นจะพึงเสื่อมจากสมยวิมุตินั้นเป็นฐานะที่จะมีได้.              ดูกรภิกษทั้งหลายเปรียบเหมือนบุรุษผู้มีความต้องการแก่นไม้ แสวงหาแก่นไม่เที่ยวเสาะหาแก่นไม้อยู่เมื่อ ต้นไม้ใหญ่มีแก่นตั้งอยู่ ถากเอาแก่นถือไป รู้จักว่าแก่น.บุรุษผู้มีจักษุเห็นเขาผู้นั้นแล้วพึงกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญนี้ รู้จักแก่น รู้จักกระพี้ รู้จักเปลือก  รู้จักสะเก็ด  รู้จักกิ่งและใบ จริงอย่างนั้น บุรุษผู้เจริญนี้  มีความต้องการแก่นไม้   แสวงหาแก่นไม้  เที่ยวเสาะหาแก่นไม้อยู่  เมื่อต้นไม้ใหญ่มีแก่นตั้งอยู่ถากเอาแก่นถือไปรู้จักว่าแก่นและกิจที่จะพึง ทำด้วยไม้แก่นของเขาจักสำเร็จประโยชน์แก่เขา ฉันใด                                                                            กุลบุตรบางคนในโลกนี้  ก็ฉันนั้นเหมือนกันมีศรัทธาออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตด้วยคิดว่า เราเป็น ผู้อันชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์  โทมนัส อุปายาส ท่วมทับแล้ว ถูกความทุกข์ท่วมทับแล้ว มีความทุกข์เป็น เบื้องหน้า ไฉนหนอความกระทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ จะพึงปรากฏ.          เขาบวชอย่างนี้แล้วยังลาภสักการะและความสรรเสริญให้บังเกิดขึ้น.เขาไม่มีความยินดี มีความดำริยังไม่เต็ม เปี่ยม ด้วยลาภสักการะและความสรร เสริญนั้น เขาไม่ยกตนไม่ข่มผู้อื่น เพราะลาภสักการะและความสรรเสริญอันนั้น. เขาย่อมไม่มัวเมาไม่ถึงความประมาทเพราะลาภสักการะและความสรรเสริญนั้น เมื่อเป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว ย่อมยัง ความถึงพร้อมแห่งศีลให้สำเร็จ.             เขามีความยินดีด้วยความถึงพร้อมแห่งศีลนั้น แต่มีความดำริยังไม่เต็มเปี่ยม. เขาไม่ยกตน  ไม่ข่มผู้อื่น เพราะความถึงพร้อมแห่งศีลอันนั้น.  เขาย่อมไม่มัวเมา  ไม่ถึงความประมาท เพราะความถึงพร้อมแห่งศีลนั้นเมื่อ เป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว ย่อมยังความถึงพร้อมแห่งสมาธิให้สำเร็จเขามีความยินดีด้วยความถึงพร้อมแห่งสมาธินั้น แต่มีความดำริยังไม่เต็มเปี่ยม. เขาไม่ยกตน  ไม่ข่มผู้อื่นเพราะความถึงพร้อมแห่งสมาธิอันนั้น. เขาย่อมไม่มัวเมา   ไม่ถึงความประมาทเพราะความถึงพร้อมแห่งสมาธินั้น เมื่อเป็นผู้ไม่ประมาทแล้วย่อมยังญาณทัสสนะให้สำเร็จเขามี ความยินดีด้วยญาณทัสสนะนั้น แต่มีความดำริยังไม่เต็มเปี่ยม. เขาไม่ยกตน ไม่ข่มผู้อื่น เพราะญาณ ทัสสนะนั้น เขาย่อมไม่มัวเมา ไม่ถึงความประมาท เพราะญาณทัสสนะนั้น เมื่อเป็นู้ไม่ประมาทแล้วย่อมยังสมยวิโมกข์ ให้สำเร็จ. ดูกรภิกษุทั้งหลายข้อที่ภิกษุนั้นจะพึงเสื่อมจากสมยวิมุตินั้นมิใช่ฐานะมิใช่โอกาสที่จะมีได้.